درآمد

ايذاء ، در لغت

ايذاء ، از ريشه «أذى» به معناى آزار رساندن به ديگرى است . ابن فارس مى گويد :

الهَمزَةُ وَ الذّالُ وَ الياءُ : أصلٌ واحِدٌ ، وَ هَوَ الشَّى ءُ تَتَكَرَّهُهُ وَ لا تَقِرُّ عَلَيهِ . (۱)

همزه و ذال و ياء ، يك ريشه معنايى دارد (۲) و آن ، چيزى است كه از آن، نفرت دارى و آن را نمى پذيرى . راغب مى نويسد:

الأَذى ما يَصِلُ إلَى الحَيَوانِ مِنَ الضَّرَرِ ، إمّا فى نَفسِهِ أو جِسمِهِ أو تَبعاتِهِ دُنيَوِيّا كانَ أو اُخرَوِيّا . (۳)

۱. معجم مقاييس اللغة : ج ۱ ص ۷۸ مادّه «أذى» .

۲. اصل ، در اصطلاح ابن فارس ، يعنى معناى اصلى يك لفظ. بنا بر اين ، وقتى مى گويد فلان كلمه داراى دو اصل است ، بدين معناست كه اين كلمه در اصل براى دو معنا وضع شده است (ر. ك : مباحثى در فقه اللغه و زبان شناسى عربى ، رمضان عبد التوّاب ، ترجمه حميدرضا شيخى ، ص ۲۱) .

۳. مفردات ألفاظ القرآن : ص ۷۱ مادّه «أذى» .