این احتمال غیر قابل قبول است و تضعیف می‏شود. مهم‏ترین دلیل در رد این استدلال این است که خود شیخ طوسی بعضی از اشخاصی را که دربارۀ آنها فرموده «اُسْنِدَ عَنه»، تضعیف کرده است؛ پس چطور می‏‏توان آن را به‏معنای اعتماد و وثوق دانست؟

۲. اُسْنِدَ عَنه: اسناد تا پیامبر صلی الله علیه و آله

در احتمال دوم نیز عبارت باید به‏صورت مجهول خوانده شود و ضمیر «عنه» به همان صاحب ترجمه باز می‏‏گردد؛ اما اسناد به‏معنای اعتماد نیست؛ بلکه به‏معنای رفع الحدیث و إسناد [یا نسبت‏دهی] حدیث به پیامبر صلی الله علیه و آله است. در این صورت معنای عبارت «اُسْنِدَ عَنه» عبارت است از: «حدیث به این شخص متوقف نشده، بلکه بالا رفته تا به پیامبر رسیده است».

این احتمال نیز بر توثیق دلالت نمی‏‏کند‏ و تنها بیانی در خصوص نقل حدیث نبوی توسط صاحب ترجمه است. البته امکان دارد بر اندکی مدح دلالت کند، اما مفهوم بیان‏شده بیانگر وثاقت راوی نیست و صرفا بیان‏کننده این نکته است که وی راوی احادیث نبوی است و در سلسله اسناد آن قرار دارد. بنابراین حتی مدعیان این برداشت نیز ادعای توثیق درباره این لفظ نکرده‏اند. پس این اصطلاح بنا بر این برداشت، بر ثقه و مورد اعتمادبودن راوی دلالتی ندارد.

۳. اُسْنِدَ عَنه: واقع‏شدن در سند روایت

در احتمال سوم نیز همچنان فعل با صیغه مجهول قرائت می‏‏شود و ضمیر نیز به صاحب ترجمه بازمی‏گردد اما اسناد به‏معنای این است که راوی در سلسله اسانید واقع است. در این صورت معنای عبارت «اُسْنِدَ عَنه» می‏‏شود: « بإسنادِه عَنه»؛ یعنی راوی صاحب ترجمه با سند خویش از [امام مربوطه] روایت نقل کرده است. به‏بیان دیگر این راوی از امام مربوطه به‏صورت مستقیم حدیث نشنیده، بلکه بالاسناد و با واسطه از ایشان روایت نقل کرده است. آشکار است که این احتمال هم بر توثیق یا تضعیف دلالت نمی‏‏کند‏.