1 . تأكيد بر نشر احاديث اهل بيت عليهم السلام

با توجّه به گسترش حلقه هاى حديثى اهل سنّت و وجود گروه هاى كلامى منحرف در اين دوران ، امام رضا(ع) شيعه را به دقّت در اخذ حديث ، توصيه مى كرد كه مبادا آنان ، آنچه را قصّه پردازانِ راوى نما (قُصَّاصُ مُخَالِفِينَا) و يا متكلّمان دور از مكتب اهل بيت مى گويند، برگيرند ؛ چه اين كه آنان ، از سفيهان هستند.[1]

امام(ع) به شاگرد همراهش ابو صلت هروى مى فرمود:

رَحِمَ الله عَبْداً أَحْيَا أَمْرَنَا .

خداى رحمت كند بنده اى را كه امر (ولايت) ما را احيا كند!

و ابو صلت كه خود علاقه مند به زنده نگه داشتن امر ولايت بود ، از چگونگى اين مهم مى پرسد و چنين مى شنود:

يَتَعَلَّمُ عُلُومَنَا وَ يُعَلِّمُهَا النَّاسَ فَإِنَّ النَّاسَ لَوْ عَلِمُوا مَحَاسِنَ كَلَامِنَا لَاتَّبَعُونَا. [2]

علوم ما را فرا گيرد و به مردم بياموزد؛ كه اگر مردم زيبايى هاى كلام ما را مى دانستند ، از ما پيروى مى كردند .

اين سخن گران مايه براى تشويق پيروان اهل بيت عليهم السلام به حديث آموزى و گسترش معارف ايشان، بسيار روشن و تابناك است ، بويژه آن كه در ادامه، امام(ع) به ابو صلت مى گويد كه علم را بايد از عالمان اخذ كرد و در تعريف عالمان مى فرمايد:

هُمْ عُلَمَاءُ آلِ مُحَمَّد الَّذِينَ فَرَضَ اللَّهُ طَاعَتَهُمْ وَ أَوْجَبَ مَوَدَّتَهُمْ. [3]

آنان عالمان خاندان محمّد صلى اللّه عليه و آله هستند ، كه خداوند ، پيروى از آنان را فريضه دانسته و دوستى با ايشان را واجب كرده است .